بزرگترین مشکلی که محصولات کامپوزیتی یا پلیمری با آن مواجه هستند، وجود بار ساکن بر روی سطح آن هاست. به عنوان مثال، کفپوش های اپوکسی از محبوبیت و استفاده بالایی برخوردارند، اما به دلیل تجمع بارهای ساکن روی سطح این کفپوش، ممکن است سبب ایجاد جرقه و آتش سوزی شوند.
به طرز مشابه، تولید الکتریسیته ساکن در پره های توربین های بادی، می تواند سبب آسیب رساندن به ژنراتورها و سیم کشی ها شود.
ایجاد بار ساکن، پدیده ساده ای است که هر روز با آن مواجهیم و در عین حال به سادگی از کنار آن می گذریم، اما در عین حال ممکن است پیامدهای جدی را به دنبال داشته باشد.
با این حال حل مشکل الکتریسیته ساکن به راحتی امکان پذیر است: افزودن نانوگرافن به کف پوش اپوکسی یا رزین های پلی استر به میزان ۰٫۵ تا ۱٫۵ درصد وزنی باعث ایجاد کامپوزیت ها و رزین هایی با خصوصیت آنتی استاتیک می شود.
از سوی دیگر، استفاده از کامپوزیت ها و پلیمرها به قدرت و ماندگاری آن ها نیز بستگی دارد. استفاده از نانوگرافن در پلیمرها سبب جلب توجه قابل ملاحظه ای در صنایع اتوموبیل، هوافضا و کشتی سازی و قایق سازی شده است.
افزودن فقط چند صدم درصد از این ماده به کامپوزیت ها و پلیمرها باعث تقویت استحکام از 90 تا 100 درصد می شود.
به لحاظ علمی می توان با افزودن مقادیری گرافن به پلیمر ها، آن ها را هادی الکتریسته نمود. هم اکنون گرافن در پلی استایرن، پلی اتیلن، پلی پروپیلن و گستره وسیعی از محصولات الکتریکی نظیر پریز، سوکت، سوئیچ های مختلف، آلارم ها، قطع کننده های مدار و غیره مورد استفاده قرار می گیرد.
به علاوه از پلیمرهای هادی شده بوسیله گرافن در ساخت لایه های محافظ کابل های الکتریسیته نیز استفاده می شود.
نکته حائز اهمیت این است که گرافن را می توان در خطوط تولید مختلفی مورد استفاده قرار داد بدون اینکه نیاز باشد تغییری در فرآیند تولید رخ دهد. در عین حال این کار منجر به دستیابی به رزین ها و پلیمرهای مختلفی می گردد که هم از حیث کیفیت و هم هزینه از مزایای قابل ملاحظه ای برخوردارند.
بدون دیدگاه